Ένα απλό αλλά εγκαταλελειμμένο για χρόνια Δασάκι... Στο κέντρο της Πόλης... Απέναντι από το Δημαρχείο...
Πολύ μεγαλύτερο σε έκταση από το Πάρκο, το οποίο είχε αξιοποιηθεί ( με ζωολογικό κήπο – με τον… θαυματουργό billy, για τους πιο παλιούς – σιντριβάνια, παιδική χαρά, μικρό αμφιθέατρο, χαρά θεού για τους μικρούς μπόμπιρες), ενώ το Δασάκι έμενε έρημο στη μανία του χρόνου.
Οι λειτουργίες του ή μάλλον η χρήση του ήταν ιδιόρρυθμη.
Την μέρα το χρησιμοποιούσαν οι φιλόζωοι, όπου τα συμπαθητικά ζωάκια εύρισκαν την ευκαιρία να εκτελέσουν οπουδήποτε τη φυσική τους ανάγκη. Για τον ίδιο λόγο το χρησιμοποιούσαν και οι περαστικοί ταξιτζήδες, που λόγω έκτακτης ανάγκης σταματούσαν δίπλα του και εφορμούσαν ορμητικά στις σκιές των δένδρων.
Όταν έπεφτε η νύχτα η χρήση άλλαζε. Πονεμένα κορμιά νεαρών ατόμων προσπαθούσαν να βρουν το..όνειρό τους «χτυπώντας» ενέσεις που άφηναν τα ίχνη τους με τις άδειες σύριγγες επάνω στις πευκοβελόνες.
Όχι δεν είχε γίνει σκουπιδότοπος το όμορφο Δασάκι μας. Διακεκριμένα απορρίμματα φιλοξενούσε.
Το 1998 έγινε μια προσπάθεια να αλλάξει μορφή, όψη, χρήση. «Φιλοξένησε» ένα κομμάτι του προϋπολογισμού του Δήμου, αλλά το αποτέλεσμα, παρά την θετική προσπάθεια για αξιοποίηση ήταν αρνητικό για τη χρήση του από τους Χολαργιώτες.
Η εγκατάλειψη αγκάλιασε για μια ακόμη φορά το Δασάκι μας για πολλά χρόνια.
Πριν περίπου τέσσερα χρόνια, σταδιακά κάτι άρχισε να κινείται.
Σιγά-Σιγά βελτιώνονταν το περιβάλλον και η εγκατάλειψη σπρώχνονταν στο παρελθόν αφήνοντας χώρο για την αξιοποίηση.
Σήμερα φτάσαμε εκεί που χρόνια πριν έπρεπε να βρισκόμαστε.
Στο να δοθεί η ευκαιρία στους Xολαργιώτες να αγκαλιάσουν το Δασάκι. Να ζούνε κοντά του απολαμβάνοντας τον εσωτερικό του μοναδικό χώρο, παίζοντας με τα παιδιά και τα εγγόνια τους αλλά ακόμη και τους μικρούς τετράποδους φίλους τους.
Έτσι στήθηκε και το Δημοτικό Καφέ. Που έγινε ο πυρήνας συγκέντρωσης και ο πόλος έλξης των Χολαργιωτών.
Το Δημοτικό Καφέ, για την δημιουργία του οποίου πολλά λέχτηκαν και περισσότερα γράφτηκαν. Θετικά και αρνητικά.
Τα θετικά είναι, ότι –βλέποντας την αποδοχή του κόσμου – όλοι τώρα υποκλίνονται στην αναγκαιότητά του.
Τα αρνητικά είναι ότι ορισμένοι αναγορεύουν ως μείζον θέμα την άδεια που έπρεπε να πάρει – πριν τη λειτουργία του από τον Δασάρχη – ο Δήμος, πράγμα το οποίο δεν έκανε. Θα επισημάνουμε το εξής: Είναι απαράδεκτο και μεγάλο λάθος, ο Δήμος να θέλει να λειτουργήσει κάτι, οποιαδήποτε χρήση, προς όφελος των Χολαργιωτών και να μην εξασφαλίζει πριν τις ακολουθούμενες ή προβλεπόμενες νόμιμες διαδικασίες. Όσο άδικες ή όχι και αν είναι αυτές. Γιατί στην προκειμένη περίπτωση, είναι άδικο η αρμοδιότητα της αδειοδότησης χρήσης ενός Δασυλλίου στα όρια του Δήμου, να υπάγεται σε ένα δημόσιο υπάλληλο που λέγεται Δασάρχης – ο οποίος καμία σχέση δεν έχει με την Πόλη και τους κατοίκους της και «ευάλωτος » μπορεί να είναι σε διάφορες απόψεις, πιέσεις, συμφέροντα – και όχι στον Δήμο όπου τις αποφάσεις λαμβάνουν αιρετοί εκπρόσωποι των Χολαργιωτών, Χολαργιώτες οι ίδιοι, που κατά τεκμήριο αγαπούν την Πόλη τους και ενδιαφέρονται για το καλό των συμπατριωτών τους.
Υπάρχει όμως ένα ερώτημα, μια απορία, ίσως μικρή παρατήρηση!
Η λειτουργία του Δημοτικού Καφέ αποφασίστηκε και οργανώθηκε με γνώμονα την εξυπηρέτηση και μόνο του πολίτη ή το κέρδος;
Εάν στόχος είναι η κοινωνική προσφορά στον πολίτη εκ μέρους του Δήμου, τότε οι τιμές των προσφερομένων προϊόντων δεν θα πρέπει να είναι ανταγωνιστικές των επιχειρηματιών των άλλων ιδιωτικών καφέ της πόλης, αλλά τιμές κόστους.
Όταν το μικρό ποτήρι χύμα μπύρας χρεώνεται 2 ευρώ είναι ανταγωνιστική τιμή, τι στιγμή που θα έπρεπε το μεγάλο μπουκάλι μπύρα να χρεώνεται 0.80 λεπτά.
Όταν η μικρή ποικιλία χρεώνεται 8 ευρώ είναι ανταγωνιστική διότι η αξία της δεν υπερβαίνει τα 3.5 ευρώ.
Ο ελληνικός καφές δεν μπορεί να υπερβαίνει τα 0.70 λεπτά ή όλα τα αναψυκτικά δεν μπορούν να χρεώνονται πάνω από 0.80 λεπτά.
Επιπλέον υπάρχει μεγάλος αριθμός παιδικών παιγνιδιών που λειτουργούν με σχετικό αντίτιμο ( που σημαίνει κέρδος) ενώ θα έπρεπε να είναι προσφορά του Δήμου στους μικρούς μπόμπιρες.
Αν ο στόχος είναι το κέρδος, δηλαδή η αύξηση εσόδων στον προϋπολογισμό του Δήμου, τότε πρέπει να το δούμε από την οπτική γωνία της πλήρους εκμετάλλευσης. Και τότε ένα μέτρο υπάρχει. Η ιδιωτική πρωτοβουλία, που θα σημαίνει καθορισμένα και ίσως υψηλά έσοδα στον Δήμο. Τότε όμως δεν θα λέγεται Δημοτικό Καφέ αλλά... VERDE (Παπάγου).
Εμείς από την πλευρά μας απευχόμαστε το τελευταίο σενάριο και προτείνουμε την συνέχιση της λειτουργίας του Δημοτικού Καφέ αλλά πραγματικού Δημοτικού με την πρέπουσα προσφορά στους Χολαργιώτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου